Μισαήλ

I

Άγιος της Ανατ. Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Μ. και οι αδελφοί του Ανανίας και Αζαρίας είναι γνωστοί ως οι «Τρεις παίδες οι εν καμίνω». Κατάγονταν από την Ιερουσαλήμ και ήταν γιοι του Εζέκια και της Καλλιγόνης. Όταν ο Ναβουχοδονόσορ κυρίευσε την Ιερουσαλήμ, αιχμαλωτίστηκαν και μεταφέρθηκαν στη Βαβυλώνα, όπου αποσπάστηκαν στην υπηρεσία του και μετονομάστηκαν σε Σεδράχ, Αβδεναγώ και Μισάχ. Παρά τις τιμές όμως και τις ανέσεις, έμειναν πιστοί στον θεό της φυλής τους και αρνήθηκαν να προσκυνήσουν το χρυσό ομοίωμα του τοπικού θεού όπως τους διέταξε ο βασιλιάς. Η άρνησή τους είχε ως συνέπεια να εκδοθεί διαταγή να καούν ζωντανοί μέσα σ’ ένα καμίνι. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη και οι τρεις σώθηκαν από τις φλόγες επειδή παρέμειναν πιστοί στη θρησκεία των πατέρων τους. Η μνήμη τους τιμάται στις 17 Δεκεμβρίου.

II

(Χανιά 1789 – Αθήνα 1862). Μητροπολίτης της Αθήνας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το κοσμικό του επώνυμο ήταν Αποστολίδης. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, πήγε στη Βιέννη, όπου εργάστηκε ως ιερέας και δάσκαλος (1815). Το 1832 πήγε στο Μόναχο για να διδάξει την ελληνική γλώσσα στον Όθωνα, που μόλις είχε εκλεγεί βασιλιάς της Ελλάδας, και ύστερα από έναν χρόνο επέστρεψε μαζί του στην Ελλάδα. Το 1837 διορίστηκε πρώτος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνών, όπου δίδαξε δογματική και ηθική και διετέλεσε πρώτος κοσμήτορας της σχολής. Με την ιδιότητά του αυτή εκφώνησε τον επίσημο εναρκτήριο λόγο της λειτουργίας του πανεπιστήμιου. Ο Μ. ανήκε στους φιλελεύθερους θεολόγους και υποστήριξε την ιδέα του αυτοκέφαλου της Εκκλησίας της Ελλάδας. Το 1852 χειροτονήθηκε επίσκοπος Πάτρας και Ηλείας. Μετά από εννέα χρόνια μετατέθηκε στη μητρόπολη της Αθήνας, όπου αρχιεράτευσε για σύντομο χρονικό διάστημα. Έγραψε τα έργα: Απάντησις εις την ψευδεπίγραφον απόκρισιν της κατηχητικής συνόψεως της Ιεράς Ιστορίας, Της κατά Χριστόν Ηθικής πραγματεία, Περί Ιωάννου Δαμασκηνού και των συγγραμμάτων αυτού κ.ά.